وقتی به یک انسان با معرفت می نگری ، از پشت نگاهش ، لبخندش و در واقع همه ی وجودش آرامشی را می بینی که حتی طوفان نوح هم آن را به هم نمی زند ؛

او در دل کشتی امنی دارد که هیچ گاه در بلاهای دنیا – هر چند عظیم – غرق نمی شود ؛

هنگامی که ذات اقدس اله از مهم ترین بنیان اجتماعی سخن می گوید ، می فرمایند :

وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ ﴿روم - 21﴾

و از نشانه‏هاى او اینکه از [نوع] خودتان همسرانى براى شما آفرید تا بدانها آرام گیرید و میانتان دوستى و رحمت نهاد آرى در این [نعمت] براى مردمى که مى‏اندیشند قطعا نشانه‏هایى است.

این آرامش نه با بی خیالی های مدرن ( شبه روانشناسی ها )  به بار می آید و نه با غرور و سخت گیری بر خود پیدا می شود ؛

به فرموده ذات اقدس اله :

الَّذِینَ آمَنُواْ وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکْرِ اللّهِ أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ ﴿رعد - 28﴾

همان کسانى که ایمان آورده‏اند و دلهایشان به یاد خدا آرام مى‏گیرد ، آگاه باش که تنها با یاد خدا دلها آرامش مى‏یابد.

و مگر می شود او را به یاد داشت و گناه کرد ! عالم را محضر او دید و در محضر او دست به معصیت برد!

پس ای انسان انتخواب کن ...