سال ها بود که به اجبار نشسته و در خود فریاد می کرد ؛ ولی این با بارقه ای نو بر لبانش آمده بود ؛ سجده کرد و با تمام وجود نیایش کرد : " بسم الله الرحمان الرحیم ... ".

سپس ایستاد و غرّا فرمود : " بسم الله الرحمان الرحیم ... ".

مغلولش کردند ؛ زنجیر دراند ...

محصورش کردند ؛ به پرواز درآمد ...

این بار خورشید وجودش را ربودند ... شعله ورتر شد ؛ و با تمام روح خود نوای روح الله را تکرار کرد :

" بکشید ما را ... ".

آری ، به قول شاعر عزیز مهدی جهاندار :

عشق سوزان است بسم الله الرحمن الرحیم...

هرکه خواهان است بسم الله الرحمن الرحیم...